Samurai Zwaarden

Een aantal jaar geleden was ik op vakantie in Japan en was ik op zoek naar Samurai zwaarden als leuk item om mee te nemen naar huis. Een fantastische ervaring waar ik prachtige herinneringen aan heb overgehouden. Ik zal jullie hier verder niet mee opzadelen. Niets zo saai als reisverhalen van iemand anders aanhoren, zeker van iemand die je helemaal niet kent. Er is echter een verhaal dat ik graag met jullie wil delen, namelijk het verhaal van mijn zoektocht naar een souvenir voor mijn vader.

Je kunt in Japan de prachtigste dingen kopen, maar mijn vader is niet zomaar blij met alles. Met een mooi Japans servies zou ik de beste man geen plezier doen, en hetzelfde gold voor een T-shirt met 'I love Tokyo', een kimono, een waaier of een kek sushi-schaaltje. Ik ken hem langer dan vandaag. Samen met mijn reisgenoten liep ik dus al uren te struinen over een grote markt in Tokyo, toen ik hem opeens zag: een prachtig Samoerai zwaard. Mijn vader zou dit geweldig vinden!

Een half uurtje afdingen later liepen we terug naar ons hotel, het Samoerai zwaard stevig ingepakt in piepschuim en kranten door de aardige marktkoopman. Eenmaal op het vliegveld begon echter het gelazer: het Samoerai zwaard mocht het vliegtuig niet in. Ook in Japan zijn de regels voor cabinebagage bijzonder streng, en mijn zwaard werd toch echt als 'scherp voorwerp' gezien. Tot mijn grote spijt heb ik het zwaard daar dus moeten achterlaten, op het vliegveld in Tokyo. Het zal mij benieuwen wat ermee gebeurd is. Hopelijk heeft een van de douanemedewerkers het meegenomen als cadeau voor zijn zoontje.

Eenmaal thuis moest ik mijn vader met hangende pootjes vertellen dat het me helaas niet gelukt was iets moois voor hem mee te nemen uit het land van de rijzende zon. Zoals het een goede vader betaamt, liet hij zijn teleurstelling niet blijken, maar ik zag het in zijn ogen. Hij had zichzelf al verkleed als Japanner ten tonele zien verschijnen bij het komende carnaval, compleet met een echt Japans Samoerai zwaard. Gelukkig bleek later dat ze ook op internet te bestellen waren. Dan wel niet echt Japans, maar zeker goed genoeg voor het komende feest, waar mijn vader alsnog als Samoerai voor de dag kon komen.